Η εργασία είναι μια θεμελιώδης πτυχή της ζωής, με σημαντικό ρόλο στην ατομική ανάπτυξη, την κοινωνική ολοκλήρωση, και την οικονομική σταθερότητα (Green F. , 2006). Τα αποτελέσματα της εργασίας, είτε προϊόντα είτε υπηρεσίες, αποτελούν τον κορμό της οικονομικής δραστηριότητας μιας χώρας (Shiller, 2007).
Η εργασία αποτελεί έναν από τους κύριους παράγοντες της ζωής των ανθρώπων και παρέχει σημαντικά οφέλη. Καταρχάς, παρέχει ένα εισόδημα, το οποίο είναι απαραίτητο ώστε να μπορέσει το άτομο να επιβιώσει και να καλύψει τις ανάγκες του. Επιπλέον, η εργασία παρέχει μια αίσθηση σκοπού και ταυτότητας στον άνθρωπο, καθώς του επιτρέπει να αισθανθεί χρήσιμος και να συμβάλλει στην κοινωνία.
Σύμφωνα με τη μελέτη των Fasbender et al. (2015), η έννοια της εργασίας περιλαμβάνει τέσσερις διαστάσεις. Η πρώτη διάσταση είναι η κοινωνική σημασία, η οποία σχετίζεται με την κοινωνική επαφή και την αίσθηση της κοινωνικής συμμετοχής. Η δεύτερη διάσταση είναι η προσωπική σημασία, που αναφέρεται στην ατομική ανάπτυξη και ευημερία μέσω της εργασίας, καθώς και την αίσθηση ευθύνης και παραγωγικότητας. Η τρίτη διάσταση είναι η οικονομική σημασία, που αναφέρεται στην ανάγκη για οικονομική επιβίωση, ασφάλεια και απόκτηση πόρων μέσω της εργασίας. Τέλος, η τέταρτη διάσταση είναι η παραγωγική σημασία, που σχετίζεται με τη μετάδοση γνώσεων και εμπειριών από τους πιο έμπειρους στους νεότερους, συνεισφέροντας έτσι στην κοινωνία συνολικά.
Στις μέρες μας τα άτομα με αναπηρία δεν αντιμετωπίζονται σύμφωνα με το ιατρικό μοντέλο ή την κλινική τους κατάσταση αλλά σύμφωνα με το κοινωνικό μοντέλο . Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να τονίζονται τόσο οι ικανότητες όσο και οι δυνατότητες τους με σκοπό να γίνει πλήρης εργασιακή τους ένταξη και είναι ιδιαίτερα λυπηρό που ακόμη αυτό δεν είναι εφικτό. (Unger, 2002)
Άτομα με αναπηρίες αντιμετωπίζουν πολλές φορές διακρίσεις στην εργασία, συμπεριλαμβανομένων μικρότερων ευκαιριών για εργασία, χαμηλότερων μισθών και μεγαλύτερου περιθωρίου ανεργίας σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό (Baldwin & Johnson, 2006). Παρά τις νομικές προστασίες, όπως η Αμερικανική Πράξη για τα Άτομα με Αναπηρίες (ADA), τα άτομα με αναπηρίες συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν προκλήσεις στην εργασιακή τους ζωή (Schur, Kruse, & Blanck, Corporate Culture and the Employment of Persons with Disabilities, 2005).
Σύμφωνα με έρευνες γίνεται φανερό πως τα άτομα με προβλήματα όρασης είναι εκείνα που προσλαμβάνονται με σημαντικά μικρότερα ποσοστά, και είναι και λιγότερο πιθανό να τους γίνει πρόσληψη σε θέση με προσόντα που είναι ανάλογα με τα προσόντα και τις ικανότητες τους.(Leonar,2002). Η εργασιακή τους εξέλιξη βρίσκεται σε δυσμενή θέση καθώς πληρώνονται λιγότερο από άλλους ( Barnes, 1991; Roy, Dimigen, Taylor,1996) Στο εργατικό δυναμικό συμπεριλαμβάνονται άτομα τα οποία εργάζονται για περιορισμένο χρονικό διάστημα αλλά και άτομα τα οποία είναι ανενεργά και αναζητούν εργασία ( Leonard ,2002). Πιο συγκεκριμένα στα άτομα που είναι ανενεργά, συμπεριλαμβάνονται άτομα που είναι ικανά αλλά και πρόθυμα να εργαστούν άμεσα. (Fogg, Harrington, & McMahon,2010). Συχνά τα άτομα με οπτική αναπηρία από πολλές άκαρπες προσπάθειες αποσύρονται οικειοθελώς από την ανεύρεση εργασίας. ( Ο’ Day, 1999).
Εκτός από τις νομικές προστασίες, πολλές επιχειρήσεις και οργανισμοί προσπαθούν να υιοθετήσουν πιο έντονες πρακτικές διαφορετικότητας και ένταξης για να βοηθήσουν τα άτομα με αναπηρίες να έχουν πιο ισότιμη πρόσβαση στην εργασία (Foster & Wass, 2013)
