Συμπερίληψη των παιδιών με αναπηρία στο γενικό σχολείο: προϋποθέσεις πραγμάτωσης ενός σχολείου για όλους – ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ της Βαλέριας Λιούμη – Διϊδρυματικό Π.Μ.Σ. Επιστήμες της Αγωγής μέσω Καινοτόμων Τεχνολογιών και Βιοϊατρικών Προσεγγίσεων – Μέρος 27ο
Συμπεράσματα
Γίνεται κατανοητό λοιπόν, πως η εκπαιδευτική πραγματικότητα απέχει σημαντικά από την συμπεριληπτική πολιτική. Οι μαθητές/-τριες καταλήγουν ανειδίκευτοι και αδυνατούν να εκπληρώσουν στόχους και προσδοκίες, ενώ δεν υπάρχει κίνητρο για συμμετοχικότητα. Η τυπική εκπαίδευση απέτυχε σε αυτόν τον τομέα για λόγους που χρειάζεται να ερευνηθούν (Apple, 1982). Επιπλέον, παιδιά με αναπηρία επιφορτίζονται με τις συνέπειες της ανεπάρκειας του συστήματος, ενός συστήματος ελλειμματικού που αδυνατεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες τους καταλήγοντας σε μια «δευτερογενή αναπηρία». Οι συνέπειες της δευτερογενούς αναπηρίας είναι καταστροφικές και αφορούν στην καθυστέρηση της ανάπτυξης και στην πρόκληση επιπλέον διαταραχών (Barton, 2012).
Μέσα από την ενασχόληση με τη συγκεκριμένη θεματολογία, αναδείχθηκαν σημαντικά ζητήματα σχετικά τη συμπεριληπτική πολιτική και έγινε μια απόπειρα νοηματοδότησής της. Σαφώς, προκύπτουν πολλά ερωτήματα και απορίες για την πρακτική εφαρμογή της και ποικίλα εμπόδια που θα πρέπει να ξεπεραστούν. Η έρευνα οφείλει να συνεχιστεί και να επεκταθεί σε πρακτικούς τομείς. Μόνο από την πρακτική εφαρμογή της συμπερίληψης και την ύπαρξη «ενός σχολείου για όλους» θα αναδειχθούν σε πραγματικό χρόνο και σε πραγματικές συνθήκες τα σημαντικά αίτια της εκπαιδευτικής ανισότητας. Βασική προϋπόθεση επομένως, για την πραγμάτωση της συμπεριληπτικής εκπαίδευσης, όπως προκύπτει από τη συγκεκριμένη εργασία, είναι η κοινωνική αναδιάρθρωση και η επιμονή στην κριτική και αυτοκριτική ανάλυση. Ωστόσο, φαίνεται πως κάτι τέτοιο δεν είναι στα πρωταρχικά σχέδια, ίσως ούτε και στα μακροπρόθεσμα, της Πολιτείας.
