Συμπερίληψη των παιδιών με αναπηρία στο γενικό σχολείο: προϋποθέσεις πραγμάτωσης ενός σχολείου για όλους – ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ της Βαλέριας Λιούμη – Διϊδρυματικό Π.Μ.Σ. Επιστήμες της Αγωγής μέσω Καινοτόμων Τεχνολογιών και Βιοϊατρικών Προσεγγίσεων – Μέρος 21ο

Ιούλ 26, 2024 | Άλλες προσεγγίσεις της τυφλότητας και της αναπηρίας, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Συμπερίληψη των παιδιών με αναπηρία στο γενικό σχολείο: προϋποθέσεις πραγμάτωσης ενός σχολείου για όλους – ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ της Βαλέριας Λιούμη – Διϊδρυματικό Π.Μ.Σ. Επιστήμες της Αγωγής μέσω Καινοτόμων Τεχνολογιών και Βιοϊατρικών Προσεγγίσεων – Μέρος 21ο

 

5.3.         Η πρώιμη παρέμβαση

 

Εξαιρετικά σημαντική για τη συμπεριληπτική εκπαίδευση, είναι η πρώιμη παρέμβαση στα παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες ή/και αναπηρία, αλλά και των οικογενειών τους στην προσχολική ηλικία. Η παρέμβαση αφορά σε θέματα ψυχολογικά-συναισθηματικά, εκπαιδευτικά, κινησιολογικά και ευνοεί τη συμπερίληψη των παιδιών με αναπηρία σε κοινωνικό και εκπαιδευτικό επίπεδο (Ζώνιου-Σιδέρη, 2011), ενώ παράλληλα συνεισφέρει στην κοινωνικο- οικονομική ζωή του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος (Gertler, et al., 2021).

Σε αυτή συμβάλλουν οι γιατροί που παρακολουθούν το παιδί, οι θεραπευτές του και οι εκπαιδευτικοί με τη σύνταξη εκπαιδευτικών προγραμμάτων αλλά και με την ανάπτυξη των δυνατοτήτων στο μέγιστο βαθμό που επιτρέπει η αναπηρία. Η έγκαιρη παρέμβαση είναι καίριας σημασίας και η υλοποίηση των προγραμμάτων βαραίνει ιδιαίτερα την οικογένεια του παιδιού. Ωστόσο, όταν τα αξιολογικά εργαλεία δεν μπορούν να εφαρμοστούν σε μικρή ηλικία και παράλληλα οι γονείς δεν έχουν επιμορφωθεί για τις κατάλληλες εκπαιδευτικές και ιατρικές παρεμβάσεις, τότε δεν είναι εφικτή η πρώιμη παρέμβαση (Συριοπούλου-Δελλή Χ. , 2003).

Η πρώιμη παρέμβαση θα πρέπει να διαθέτει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά προκειμένου να είναι αποτελεσματική, όπως: διεπιστημονικότητα, αξιολόγηση και μέριμνα σχετικά με τις ιδιαίτερες ανάγκες των ανάπηρων παιδιών και του οικογενειακού τους περιβάλλοντος, συνέπεια και οργανωτικότητα, ουσιαστική ανατροφοδότηση βασισμένη σε υγιή διάλογο και εξαγωγή συμπερασμάτων. Επιπλέον, θα πρέπει να διέπεται από κάποιες βασικές αρχές. Αυτές είναι: (1) εστίαση στο παιδί με σφαιρικό τρόπο, όπου θα λαμβάνονται υπόψη όλα του τα χαρακτηριστικά,

(2) εστίαση και συνεργασία με την οικογένεια, δηλαδή τους γονείς-κηδεμόνες και τα αδέρφια, (3) διεπιστημονική συνεργασία με κοινό στόχο την ενίσχυση του παιδιού με αναπηρία και (4) εστίαση στο άμεσο περιβάλλον του παιδιού με στόχο τη συμπερίληψή του στην ευρύτερη κοινωνία.

Με τη συνύπαρξη των παιδιών από νεαρή ηλικία, τους δίνεται η δυνατότητα να αποκτήσουν κοινωνικές δεξιότητες που σχετίζονται με την αποδοχή και την κατανόηση της διαφορετικότητας αλλά και με τη διαμόρφωση της προσωπικότητας, τόσο για τα ανάπηρα παιδιά, όσο και για τα μη ανάπηρα, ενώ άρονται ευκολότερα οι προκαταλήψεις και τα στερεότυπα (Ζώνιου-Σιδέρη, 2011). Ο ρόλος των γονέων των ανάπηρων παιδιών είναι εξαιρετικά κρίσιμος για την πρώιμη παρέμβαση, αναφορικά με την απαίτησή για συμπερίληψη των παιδιών τους στο γενικό σχολικό πλαίσιο αλλά και μετέπειτα στην κοινωνία και την επαγγελματική αποκατάστασή τους (Μπεζεβέγκης, Καλαντζή-Αζίζι, & Ζώνιου-Σιδέρη, 1994).

Για αυτό τον λόγο, οργανώθηκαν και υλοποιήθηκαν προγράμματα για την ενημέρωση, την εκπαίδευση και τη συμβουλευτική των οικογενειών προσαρμοσμένα στις ανάγκες των παιδιών στο πλαίσιο της Ενέργειας 1.1.ζ, του Β’ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης (1997). Η υλοποίηση των προγραμμάτων έγινε από πανεπιστήμια με τη συμμετοχή συλλόγων γονέων/κηδεμόνων ΑμεΑ και σωματείων (Συριοπούλου-Δελλή Χ. , 2003).

 

Μετάβαση στο περιεχόμενο