Οι Αναδυόμενες Τεχνολογίες στην υπηρεσία του Καθολικού Σχεδιασμού: Έξυπνες Βιβλιοθήκες «ανοιχτές» σε άτομα με Αναπηρία Όρασης – Μεταπτυχιακή Διπλωματική Εργασία της Αγγουρά Ελένης – Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Π.Μ.Σ. Πολιτισμική Πληροφορική και Επικοινωνία Κατεύθυνση: Μουσειολογία – Μέρος 32ο

2.5.2      «Έξυπνοι» Χώροι Πολιτισμού (Smart Cultural Spaces)

Τα τελευταία χρόνια, στα πλαίσια ερευνών που μελετούν το σύγχρονο ρόλο και την αποστολή των χώρων πολιτισμού, έχουν γίνει αρκετές μελέτες για την κατασκευή ή συνηθέστερα τη μετατροπή χώρων πολιτισμού σε «έξυπνους», αν και όχι σε βαθμό που συναντάται σε άλλους τομείς. Τι είναι, όμως, αυτό που μπορεί να κάνει «έξυπνο» έναν χώρο πολιτισμού, όπως ένα μουσείο ή μία βιβλιοθήκη; Σε ένα τέτοιο σενάριο, άτομα και αντικείμενα, εξοπλισμένα με έξυπνες συσκευές (smartphones, RFID tags, smart ID cards, GPS, αισθητήρες κλπ.), μπορούν να αποτελούν ένα συγκεκριμένο δίκτυο, στο οποίο οι αναφερόμενες οντότητες, επικοινωνούν, παράγουν και καταναλώνουν γνώση.

Σίγουρα, η ευφυΐα δεν αφορά, απλώς, στη χρήση ψηφιακής τεχνολογίας που κάνει την εμπειρία πιο ευχάριστη ή διασκεδαστική, αλλά τη δημιουργία ενός περιβάλλοντος δυναμικού, στο οποίο άνθρωποι και μηχανές επικοινωνούν και συνεργάζονται, με σκοπό την βελτίωση και τον εμπλουτισμό της εμπειρίας. Οι (Chianese, Piccialli, & Valente, 2015) έχουν οπτικοποιήσει αυτήν τη διαδικασία.

Το ΔτΠ, η ΤΝ, η μηχανική και βαθιά μάθηση έχουν αλλάξει και μπορούν να αλλάξουν ακόμα περισσότερο τον παραδοσιακό τρόπο με τον όποιο ενεργούν οι επισκέπτες σε έναν χώρο πολιτισμού (Chianese & Piccialli, 2014). Με την ενσωμάτωση έξυπνης τεχνολογίας παραδοσιακοί χώροι πολιτισμού μετατρέπονται σε «έξυπνους», συμβαδίζοντας με τις ανάγκες μιας κοινωνίας που λειτουργεί σε έξυπνα περιβάλλοντα και γίνεται αναπόσπαστο και συνθετικό κομμάτι αυτής (Nagowah, Gobin-Rahimbux, & BEN STA, 2021). Το περιεχόμενο ενός χώρου πολιτισμού μπορεί να μεταφέρεται σε «πράγματα» του ΔτΠ και να παρέχει πληροφορίες με πολυμεσικό υλικό ή να αλληλοεπιδρά με τους επισκέπτες ή άλλες έξυπνες συσκευές, όπως συμβαίνει σε όλα τα «έξυπνα» περιβάλλοντα (Hashemi & Kamps, 2017).

Τομείς που μετατρέπουν έναν χώρο πολιτισμού σε «έξυπνο» είναι οι εξής:

• Η παρακολούθηση και ρύθμιση των περιβαλλοντικών συνθηκών σε πραγματικό χρόνο, για την προστασία του υλικού περιεχομένου (Zachila, Kotis, Paparidis, Ladikou, & Spiliotopoulos, 2021).
• Η παρακολούθηση και ρύθμιση των περιβαλλοντικών συνθηκών σε πραγματικό χρόνο για την άνεση των επισκεπτών (Zachila, Kotis, Paparidis, Ladikou, & Spiliotopoulos, 2021).
• Η 3D αναπαράσταση μέρους ή όλου του υλικού για ευφυή αλληλεπίδραση με το κοινό (Maietti, Giulio, Piaia, Medici, & Ferrari, 2018).
• Οι εφαρμογές προσωποποιημένης παροχής υπηρεσιών, όπως ξεναγήσεις και παροχή πληροφοριών με έξυπνους οδηγούς, κράτηση θέσης σε πραγματικό χρόνο κ.λπ. (Chianese & Piccialli, 2017).
• Η «έξυπνη» πλοήγηση στο φυσικό χώρο (Michalakis, Moraitou, Aliprantis, & Caridakis, 2020).
• Οι εφαρμογές διάδρασης επισκέπτη-περιεχομένου με πολυμεσικό υλικό και πολυαισθητηριακό τρόπο (Chianese & Piccialli, 2017), (Χουρμουζιάδη, 2022).
• Γενικά, η αξιοποίηση και ο συνδυασμός αναδυόμενων τεχνολογιών για τον εμπλουτισμό και τη βελτιστοποίηση της εμπειρίας του επισκέπτη (Konstantakis & Caridakis, 2020), (Angelis, Kotis, & Spiliotopoulos, 2021).