Ο ΧΟΡΟΣ ΩΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΒΕΛΤΙΩΣΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ. ΜΕΛΕΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ: ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΕΝΤΡΟΥ ΧΟΡΟΥ ΓΙΑ ΑΜΕΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΤΡΙΠΟΛΗΣ – Μεταπτυχιακή Διπλωματική Εργασία της Γενιά Παναγιώτας – Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα «Οργάνωση και Διαχείριση Αθλητικών Δραστηριοτήτων για Άτομα με Αναπηρίες (Α.με.Α.)» του Τμήματος Οργάνωσης και Διαχείρισης Αθλητισμού της Σχολής Επιστημών Ανθρώπινης Κίνησης και Ποιότητας Ζωής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου – Μέρος 17ο
3.3 Μέσα συλλογής δεδομένων
Πραγματοποιήθηκαν ημι-δομημένες συνεντεύξεις ομάδων εστίασης, για να διερευνηθούν οι απόψεις των ΑμεΑ, του οικογενειακού τους περιβάλλοντος και των εξειδικευμένων χοροδιδασκάλων ΑμεΑ, σχετικά με την επίδραση της δημιουργίας ενός Κέντρου χορού για ΑμεΑ, στις διαστάσεις της σωματικής και ψυχικής υγείας, στις κοινωνικές σχέσεις και στο κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον διαβίωσης των ΑμεΑ. H ημι-δομημένη συνέντευξη, είναι αρκετά ευέλικτη και χρήσιμη σε ομαδικό πλαίσιο, επιτρέποντας αφενός την αμοιβαιότητα μεταξύ του συνεντευκτή και των συμμετεχόντων και αφετέρου διευκολύνει τη συλλογή των δεδομένων (Kallio et al., 2016). Οι συνεντεύξεις ομάδων εστίασης, επιλέχθηκαν ως εργαλείο συλλογής δεδομένων, καθώς εμφανίζουν μια σειρά από πλεονεκτήματα, έχοντας υπόψη μας την ομάδα στόχο (Then et al., 2014). Αρχικά, κάνουν τους συμμετέχοντες να νιώθουν πιο ασφαλείς και άνετοι να εκφραστούν όταν βρίσκονται ανάμεσα σε άλλα άτομα με παρόμοια χαρακτηριστικά, ενώ ταυτόχρονα δίνεται η δυνατότητα ανταλλαγής απόψεων, συλλέγοντας με αυτό τον τρόπο περισσότερα δεδομένα εις βάθος. Αποτελούν μια δυναμική διαδικασία, καθώς τα μέλη αλληλοτροφοδοτούνται και αισθάνονται πως «ακούγονται». Τέλος, η διαδικασία είναι αρκετά πιο αυθόρμητη, στο πλαίσιο ενός ασφαλούς περιβάλλοντος (Then et al., 2014). Πιο συγκεκριμένα, χρησιμοποιήθηκε ο τύπος της ενιαίας ομάδας εστίασης, ο οποίος αποτελεί μια διαδραστική συζήτηση ενός θέματος από μια ομάδα συμμετεχόντων και κάποιον/ους συντονιστές (Ochieng et al., 2018).
Για τη δημιουργία των ημι-δομημένων συνεντεύξεων και της δομής τους, ακολουθήθηκαν οι οδηγίες που προτείνονται από τους Kruger και Casey (2002). Οι συνεντεύξεις, ξεκινούσαν με μια ερώτηση ανοίγματος του διαλόγου στην ομάδα (π.χ., Συμμετέχετε σε δραστηριότητες αναψυχής;), ακολουθούμενη από μια εισαγωγική ερώτηση (π.χ., Ποιες; Υπάρχει κάποια δραστηριότητα αναψυχής στην οποία θα θέλατε να συμμετάσχετε αλλά δεν το κάνετε;). Στη συνέχεια, για κάθε υπό διερεύνηση μεταβλητή, χρησιμοποιήσαμε ερωτήσεις μετάβασης (π.χ., Θα επιθυμούσατε να συμμετάσχετε σε ένα πρόγραμμα ψυχαγωγικού χορού; Θα επιθυμούσατε να δημιουργηθεί ένα Κέντρο Χορού για ΑμεΑ;) ακολουθούμενες από βασικές ερωτήσεις (π.χ., Πώς πιστεύετε πως θα επηρεαζόταν η σωματική σας υγεία, από τη συμμετοχή σας σε ένα Κέντρο Χορού για ΑμεΑ;) Οι απαντήσεις των συμμετεχόντων, χρησιμοποιούνταν αρκετές φορές για να βοηθήσουν στην ανάδυση νέων απαντήσεων. Οι βασικοί άξονες πάνω στους οποίους βασίστηκαν οι ερωτήσεις των συνεντεύξεων και προκύπτουν μέσα από τα ερευνητικά ερωτήματα είναι: (1) επίδραση του χορού στη σωματική υγεία (π.χ., Πώς πιστεύετε πως θα επηρεαζόταν η σωματική σας υγεία, από τη συμμετοχή σας σε ένα Κέντρο Χορού για ΑμεΑ;), (2) επίδραση του χορού στην ψυχική υγεία (π.χ., Πώς πιστεύετε πως θα επηρεαζόταν η ψυχική σας υγεία, από τη συμμετοχή σας σε ένα Κέντρο Χορού για ΑμεΑ;), (3) επίδραση του χορού στις κοινωνικές σχέσεις (π.χ., Πώς πιστεύετε πως θα επηρεάζονταν οι κοινωνικές σας σχέσεις, από τη συμμετοχή σας σε ένα Κέντρο Χορού για ΑμεΑ;), και (4) επίδραση του χορού στη κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον διαβίωσης των ΑμεΑ (π.χ., Πώς πιστεύετε πως θα επηρεαζόταν το κοινωνικό περιβάλλον, από τη συμμετοχή σας σε ένα Κέντρο Χορού για ΑμεΑ; Πώς πιστεύετε πως θα επηρεαζόταν το οικογενειακό σας περιβάλλον, από τη συμμετοχή σας σε ένα Κέντρο Χορού για ΑμεΑ;). Οι ερωτήσεις προσαρμόζονταν ανάλογα με την ομάδα στην οποία θα διεξάγονταν οι συνεντεύξεις.
Ο οδηγός της συνέντευξης, δοκιμάστηκε πιλοτικά σε μια ομάδα πέντε ατόμων χωρίς αναπηρίες, παρόμοιας ηλικίας με το μέσο όρο του δείγματος. Αυτό επέτρεψε στην ερευνήτρια, να προσδιορίσει την καταλληλότητα των ερωτήσεων και να κάνει τις απαραίτητες τροποποιήσεις. Η πιλοτική συνέντευξη, πραγματοποιήθηκε σε άτομα χωρίς αναπηρίες, καθώς εξαιτίας της έλλειψης επαρκούς αριθμού ΑμεΑ ήταν αδύνατο να δοκιμαστεί πιλοτικά ο οδηγός της συνέντευξης σε αυτό τον πληθυσμό. Ο βασικός οδηγός της συνέντευξης που χρησιμοποιήθηκε στην έρευνα, παρατίθεται στο Παράρτημα Α.
