Ο Λουί Βικτόρ Ζυλ Βιερν, γάλλος οργανίστας και συνθέτης, γεννήθηκε στο Πουατιέ, τής Βιεν, στις 8 Οκτωβρίου τού 1870 και πέθανε στις 2 Ιουνίου τού 1937.
Γεννήθηκε σχεδόν τυφλός εξαιτίας συγγενούς καταρράκτη, αλλά σε πολύ νεαρή ηλικία φάνηκε ότι διέθετε ένα ασυνήθιστο χάρισμα και ένα εξαιρετικό μουσικό ταλέντο. (Σε ηλικία των δύο ετών, άκουσε πιάνο για πρώτη του φορά. Ο πιανίστας τού έπαιξε ένα νανούρισμα τού Σούμπερτ και ο Βιερν αμέσως άρχισε να ξεχωρίζει τις νότες του νανουρίσματος στο πιάνο).
Μόλις τελείωσε το σχολείο του στην επαρχία, πήγε στο Ωδείο τού Παρισιού. Από το 1892, ο Βιερν απασχολήθηκε, ως βοηθός του οργανίστα Σαρλ Μαρί Βιντόρ στο ναό του Σεν – Σουλπίς στο Παρίσι. Ο Βιερν έγινε στη συνέχεια ο κύριος οργανίστας τού καθεδρικού ναού της Νοτρ Νταμ στο Παρίσι και αυτή τη θέση την κράτησε από το 1900 μέχρι το θάνατό του το 1937.
Ο Βιερν είχε μια ζωή γεμάτη δυσκολίες, τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά, οι οποίες ενίοτε αντικατοπτρίζονται στη μουσική του. Ο συγγενής καταρράκτης δεν τον κατέστησε εντελώς τυφλό, αλλά αυτό που αποκαλείται σήμερα “νομικά τυφλός”. Από νωρίς στην καριέρα του, συνέθετε σε χειρόγραφο, χρησιμοποιώντας “ένα μεγάλο μολύβι», όπως περιέγραφε ο φίλος του Μαρσέλ Ντιπρέ. Αργότερα και κατά τη διάρκεια τής ζωής του, καθώς η όρασή του περιοριζόταν και σταδιακά μειωνόταν, κατέφυγε στην γραφή Μπράιγ, προκειμένου να κάνει το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του.
Ο χωρισμός του και το διαζύγιό του από τη σύζυγό του, τον είχε επηρεάσει βαθιά, καθώς επίσης και ο χαμός τού αδερφού του, Ρενέ, και του γιου του, Ζακ, στα πεδία των μαχών τού Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αν και κατείχε μία από τις πιο αριστοκρατικές θέσεις στον καθεδρικό ναό τής Γαλλίας, το εκκλησιαστικό όργανο τής Νοτρ Νταμ ήταν ερειπωμένο κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια τής θητείας του εκεί. Έτσι, αποφάσισε να πραγματοποιήσει μια περιοδεία στη Βόρεια Αμερική, ώστε να συγκεντρώσει χρήματα για την αναστήλωσή του. Στην περιοδεία του έδωσε έξοχα ρεσιτάλ στην περίφημη Wanamaker Organ τής Φιλαδέλφεια και στην μικρότερη Wanamaker Auditorium Organ τής Νέας Υόρκης. Η περιοδεία του είχε μεγάλη επιτυχία, αλλά τον εξουθένωσε, όσον αφορούσε την υγεία του.
Ένα ατύχημα σε έναν δρόμο τού Παρισιού τού κόστισε ένα άσχημο κάταγμα στο πόδι και εκείνος ήταν σχεδόν βέβαιος πως θα τού το ακρωτηρίαζαν. Τελικά το πόδι του σώθηκε, αλλά χρειάστηκε σχεδόν ένα χρόνος για να αναρρώσει εντελώς και να μπορέσει, να χρησιμοποιήσει και πάλι το πεντάλ στο πιάνο. Αυτή η περίοδος τής ζωής του, ήταν ιδιαίτερα οδυνηρή και τού κόστισε πολύ. Παρά τις δυσκολίες, όμως, οι μαθητές του τον περιέγραφαν ως έναν υπομονετικό και ενθαρρυντικό δάσκαλο. Μερικοί από τους μαθητές του ήταν οι: Ογκουστίν Μπαριέ, Έντουαρντ Σίπεν Μπαρνς, Λιλί Μπουλαζέ, Νάντια Μπουλανζέ, Μαρσέλ Ντιπρέ, Αντρέ Φλερύ, Ίζαντορ Φριντ, Ανρί Γκανιεμπέν, Γκαστόν Λιτέζ, Εντουάρ Μινιάν, Αλεξάντερ Σράινερ, και Ζορζ-Εμίλ Tanguay.
Το βράδυ τής 2ας Ιουνίου τού 1937, ο Βιερν υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο ή καρδιακή προσβολή (οι μαρτυρίες διίστανται), κατά τη διάρκεια ενός ρεσιτάλ στην Νοτρ Νταμ τού Παρισιού. Είχε ολοκληρώσει το κυρίως μέρος τής συναυλίας του, στην οποία -όπως είχαν αναφέρει οι ακροατές- είχε δώσει όλες του τις δυνάμεις και ότι «είχε παίξει όπως ποτέ δεν είχε ξαναπαίξει στη ζωή του». Αμέσως μόλις τελείωσε την εκτέλεση τής σπουδής του “Επιτύμβιο για ένα νεκρό παιδί” από την εργασία του «Τρίπτυχο» Opus 58, θα έκανε δύο αυτοσχεδιασμούς επί των υποβληθέντων θεμάτων. Διάβασε το πρώτο θέμα σε γραφή Μπράιγ και στη συνέχεια επέλεξε τις στάσεις που θα χρησιμοποιούσε για τον αυτοσχεδιασμό. Ξαφνικά έγειρε προς τα εμπρός και έπεσε από το κάθισμα, καθώς το πόδι του χτύπησε το χαμηλό “Ε” του πεντάλ του οργάνου. Έχασε τις αισθήσεις του, ενώ η νότα ηχούσε μέσα στην εκκλησία. Έτσι, είχε εκπληρώσει το όνειρό του -το οποίο είχε αναφέρει πολλές φορές στη ζωή του- δηλαδή να πεθάνει μπροστά στο μεγάλο εκκλησιαστικό όργανο τής Νοτρ Νταμ. Ο Μορίς Νουρουφλέ -επίσης γάλλος οργανίστας- στεκόταν στο πλευρό του την στιγμή τού θανάτου του.
Μουσική
Ο Βιερν θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς τής εποχής του, γνωστός για τους μουσικούς αυτοσχεδιασμούς του. Από τις λίγες συνθέσεις του που έχουν διασωθεί, είναι κάποιες παλιές ηχογραφήσεις σε φωνόγραφο.
Ο Βιερν διέθετε ένα ευγενικό και καθαρό ύφος γραφής, το οποίο σεβόταν τη μορφή, πάνω απ’ όλα. Η γλώσσα του ήταν αρμονική και πλουσιοπάροχα ρομαντική, αλλά όχι και τόσο συναισθηματική ή θεατρική, όπως αυτή τού παλαιοτέρου μέντορά του, Σεζάρ Φρανκ. Από όλους του μεγάλους γάλλους οργανίστες τού τέλους τού 19ου αιώνα, ο Βιερν ήταν ίσως ο πιο ιδιωματικός και έχει εμπνεύσει τους περισσότερους από τους εξαιρετικούς παριζιάνους συνθέτες – οργανοπαίκτες που τον διαδέχθηκαν.
Το μουσικό έργο που έχει κληροδοτήσει για εκκλησιαστικό όργανο, περιλαμβάνει έξι συμφωνίες, 24 Φαντασίες (μέσα στις οποίες περιλαμβάνεται και το διάσημο Carillon de Westminster), και 24 συνθέσεις σε Ελεύθερο Ύφος, μεταξύ άλλων έργων. Επίσης συνέθεσε διάφορα έργα μουσικής δωματίου (όπως σονάτες για βιολί και τσέλο, ένα κουιντέτο για πιάνο και ένα κουαρτέτο εγχόρδων), φωνητική και χορωδιακή μουσική και μια Συμφωνία σε λα ελάσσονα για ορχήστρα.
Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/Louis_Βιερν
Ένα μικρό φιλμ με τον Λουί Βιερν να παίζει Μπαχ στο εκκλησιαστικό όργανο τής Νοτρ Νταμ στο Παρίσι.
http://www.youtube.com/watch?v=rJKCaGha7nE&feature=related
Ηχογράφηση τού 1929. Ο Βιερν παίζει στο εκκλησιαστικό όργανο τής Νοτρ Νταμ.
http://www.youtube.com/watch?v=UyxUGtVp34A&feature=related
Μία από τις πιο διάσημες συνθέσεις τού Λουί Βιερν, το “Carillon de Westminster”. Εκτέλεση τού 2006, από τον Olivier Latry.
http://www.youtube.com/watch?v=vvXddUK7I4k
Μετάφραση: Μαρίνα Ακλήρου
