ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΤΥΦΛΩΝ

Η Κωνσταντίνα είναι η πρώτη ανάπηρη CrossFitter από την Ελλάδα που προκρίθηκε σε διεθνή διαγωνισμό

Ιαν 9, 2025 | Αθλητές με λοιπές αναπηρίες, ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

Η Κωνσταντίνα είναι η πρώτη ανάπηρη CrossFitter από την Ελλάδα που προκρίθηκε σε διεθνή διαγωνισμό

 

«Οι ανάπηροι αντιμετωπίζονται στο δίπολο της ανικανότητας και του ηρωισμού»

Αν μπορούσε να περιγράψει τα παιδικά της χρόνια, θα επέλεγε τη λέξη «σύγχυση». Μεγάλωσε μπερδεμένη σχετικά με την αναπηρική της ταυτότητα, την οποία για πολύ καιρό απέρριπτε. Πολλά χρόνια της παιδικής της ζωής κύλησαν σε νοσοκομεία, γιατρούς και κέντρα αποκατάστασης. Μεγάλωσε προσπαθώντας να κανονικοποιηθεί. Όσα τα υπόλοιπα παιδιά ονειρευόντουσαν τι επάγγελμα θα κάνουν όταν μεγαλώσουν, εκείνη μεγάλωνε για «να γίνει καλά».

 

Αυτό μπορεί να ακούγεται λογικό, αλλά δεν είναι απόλυτα. «Γιατί όταν έχεις μια βλάβη, θες να βελτιώσεις την κατάσταση, αλλά οι συνέπειες της βλάβης είναι ένα μέρος της πραγματικότητας. Το άλλο είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός, σε κάθε επίπεδο. Εκεί έρχεται και δένει το γεγονός ότι μεγάλωσα ως μη ανάπηρη αλλά στην πραγματικότητα ήμουν ανάπηρη», λέει μιλώντας στο Reader η 28χρονη Κωνσταντίνα Αλεξανδρίδου, που είναι Adaptive CrossFit Athlete, υποψήφια Διδακτόρισσα και Παιδαγωγός της Ένταξης. Η ίδια γεννήθηκε στην Ξάνθη και μεγάλωσε στην Αθήνα.

 

Η ιστορία της, όπως την αφηγήθηκε στο Reader:

Έφτασα 24 ετών για να ανακαλύψω ότι η βλάβη μου δεν «γίνεται καλά». Σκέφτομαι πόσα θα με είχε γλιτώσει, ψυχολογικά και συναισθηματικά, αν το ήξερα νωρίτερα. Έφτασα 25 ετών για να καταλάβω ότι δεν ευθύνεται το σώμα μου για τον αποκλεισμό που βιώνω, αλλά είναι αποτελέσμα της κοινωνικής επιτέλεσης αυτού.

 

Κανείς δε με προετοίμασε για τον αποκλεισμό που συνεπάγεται η αναπηρία. Κανείς δε με θωράκισε με την αποδαιμονοποίηση της βλάβης. Και είναι σκληρό να μεγαλώνεις και να πιστεύεις πως φταίει το σώμα σου που αποκλείεσαι από τα καθημερινά, τις σχολικές γιορτές, τη γυμναστική, τους φίλους, τα ταξίδια κ.ά. Και είναι απόλυτα λυτρωτικό όταν μαθαίνεις και συνειδητοποιείς ότι δεν φταίει το σώμα σου, ότι η αναπηρία είναι ο αποκλεισμός που βιώνεις και αυτό μπορεί να αλλάξει -χωρίς να αλλάξει τίποτα στο σώμα σου.

 

Η ενασχόληση με το CrossFit

 

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το CrossFit πριν οκτώ χρόνια. Το άθλημα ήρθε στη ζωή μου απρόσμενα και την άλλαξε ολοκληρωτικά. Είχα μάθει γι’ αυτό όταν είχε πρωτοξεκινήσει στην Ελλάδα από δυο φίλους αθλητές. Δεν ξέρω τι ακριβώς με παρακίνησε. Όμως νομίζω ήταν η ανάγκη μου να αλλάξω τρόπο ζωής και να γίνω μια καλύτερη εκδοχή μου. Μέχρι τότε είχα μια καθημερινότητα με κακές συνήθειες – ξενύχτια, αλκόολ, τσιγάρο, κατάθληψη. Ήθελα να αλλάξω. Ήθελα να βρω εμένα.

 

Ένα βράδυ είχα βγει με ένα φίλο και συναθλητή. Του περιέγραφα πόσο μου αρέσει το άθλημα. Τότε εκείνος μου είπε ότι ο προπονητής του θέλει να ασχοληθεί με κάποιο άτομο με κινητική βλάβη. Δεν έχασα χρόνο και κανόνισα να τον γνωρίσω. Ο Θανάσης, ο πρώτος μου προπονητής στο Comradery, είναι ο άνθρωπος που σηματοδότησε την αλλαγή μου, με έμαθε πώς να βρω το εσωτερικό μου κίνητρο, πώς να γίνω μια καλύτερη εκδοχή μου σωματικά και ως προσωπικότητα.

 

Όταν ξεκίνησα, κυριολεκτικά δεν μπορούσα να κάτσω και να σηκωθώ από το κουτί χωρίς βοήθεια. Χρειάστηκε πολύς χρόνος και επιμονή για να μάθουμε το σώμα μου και να προσαρμόσουμε τις ασκήσεις. Τότε δεν ξέραμε καν ότι υπάρχει adaptive CrossFit. Ανακαλύπταμε ένα αχαρτογράφητο πεδίο. Στο πέρασμα των χρόνων, έχω περάσει από τεσσερα γυμναστήρια CrossFit και έχω προπονηθεί απο εξαιρετικούς προπονητές που έχουν βάλει το λιθαράκι τους για αυτό που έχω γίνει σήμερα.

 

Σήμερα γυμνάζομαι στο NorthΖone. Εκεί γνώρισα και τον προπονητή μου, τον Αιμίλιο Πουλίδη. Τον προσέγγισα για να με βοηθήσει με τα βίντεο των προκριματικών και καταλήξαμε να προετοιμαζόμαστε για τους αγώνες. Είναι ο πρώτος προπονητής στην Ελλάδα που άνοιξε τον δρόμο για την εκπροσώπηση των αναπήρων αθλητών σε αγωνιστικό επίπεδο. Και εκτός από τις προπονητικές γνώσεις, έχει και την κουλτούρα που χρειάζεται η συμπερίληψη των adaptive αθλητών στο CrossFit. Πιστεύω δεν θα μπορούσα να είχα κάνει αυτό το βήμα, να κατέβω σε αγώνες, με καταλληλότερο προπονητή.

 

Λατρεύω το CrossFit, ταιριάζει στην προσωπικότητα μου. Είναι εκρηκτικό, δυναμικό και εξελισσόμενο. Μου αρέσει που έχει ένταση, εναλλαγές και εκπλήξεις. Μου αρέσει που μέσα από αυτό μπορείς κάθε φορά να ξεπεράσεις τα προσωπικά σου όρια. Μου αρέσει που τη μια στιγμή μπορεί να κρεμιέμαι από ένα μονόζυγο και την επόμενη να σηκώνω μια μπάρα. Το CrossFit είναι πολλά περισσότερα από σωματική άσκηση, εξελίσσει ταυτόχρονα και τον χαρακτήρα σου.

 

Δεν θα βαρεθώ ποτέ να το λέω. Μου έχει αλλάξει τη ζωή. Η προπόνηση είναι κυριολεκτικά ο λόγος που σηκώνομαι από το κρεβάτι το πρωί. Όσον αφορά την κινητικότητά μου, πολλοί πιστεύουν ότι καταπονώ τα πόδια μου και ότι μου κάνω κακό. Αυτό που ξέρω εγώ όμως είναι ότι κάθε χρόνο, τα τελευταία οχτώ χρόνια είμαι σε καλύτερη φάση. Έχω αποκτήσει κινήσεις και δεξιότητες μέσα από το άθλημα που οι γιατροί απέκλειαν να αποκτήσω στη ζωή μου. Εμπιστεύομαι το σώμα μου και σέβομαι το όρια του.

 

Σχεδόν καθημερινά, η μέρα μου ξεκινά με προπόνηση. Στη συνέχεια, περνάω χρόνο σπίτι για να προετοιμαστώ για τη δουλειά ή να μελετήσω για το διδακτορικό. Έπειτα πάω στη δουλειά, αλλά τις μέρες που δε δουλεύω απολαμβάνω χρόνο με τον εαυτό μου, τον σύντροφό μου ή τους φίλους μου. Γενικά μου αρέσει να μη μένω στάσιμη. Αλλάζω διαρκώς την καθημερινότητά μου και ασχολούμαι συνεχώς με νέα projects.

 

«Οι ανάπηροι αντιμετωπίζονται στο δίπολο της ανικανότητας και του ηρωισμού»

 

Αν εστιάσω στον αθλητισμό, θα πω πως γενικά οι ανάπηροι αντιμετωπίζονται ανάμεσα στο δίπολο της ανικανότητας και του ηρωισμού, γεγονός που οδηγεί σε λανθασμένες αντιλήψεις και στερεότυπα. Αν κάποιος δει κάποιον χρήστη αμαξιδίου σε αγώνα δρόμου, συνήθως θα σκεφτεί “Έχει δύναμη ψυχής”, “Παρά την κατάστασή του προσπαθεί” και άλλα τέτοια διαμαντάκια. Όμως τέτοιες αντιλήψεις υπονομεύουν την ιδιότητα που αθλητή και εστιάζουν στη βλάβη. Ειδικά όταν μιλάμε για αθλητές που ασχολούνται αγωνιστικά με ένα άθλημα, μιλάμε για πάρα πολλές ώρες προπόνησης και πάρα πολλές ατομικές θυσίες. Αυτό δεν πρέπει να υπονομεύεται.

 

Έτσι οδηγούμαστε στο φαινόμενο του inspiration porn όπου οι ανάπηροι αντικειμενοποιούνται ως έμπνευση για τους μη ανάπηρους. Και όχι δεν είναι είναι κακό κάποιος να εμπνευστεί από το επίτευγμά μου. Αυτό που αποδοκιμάζουμε είναι η σύνδεση της έμπνευσης με τη βλάβη.

 

crossfitter-amea

Η πρόκριση στο Wodcelona και η τρίτη θέση

 

Όταν μιλάμε για αγώνες που συμμετέχουν άναπηροι, συνήθως αναφερόμαστε σε διοργανώσεις “ειδικές”, “ξεχωριστές” που αφορούν μόνο εκείνους. Το Wodcelona είναι μια διοργάνωση για όλα μας, είναι η πιο συμπεριληπτική διοργάνωση παγκοσμίως. Ανάπηρα, μη ανάπηρα, έφηβοι, άτομα τρίτης ηλικίας μπορούν και συνυπάρχουν σε έναν διαγωνισμό, στον ίδιο χώρο και να αγωνίζονται επί ίσοις όροις. Μάλιστα αγωνιζόμαστε όλοι σε κοινά προγράμματα, απλά το καθένα με τις δικές του προσαρμογές ανά κατηγορία. Τo Wodcelona σπάει τα διαχωριστικά πλαίσια και κάθε χρόνο εξελίσσεται.

 

Είμαι η πρώτη ανάπηρη ελληνίδα CrossFitter που προκρίθηκε στο Wodcelona και είμαι πολύ ενθουσιασμένη γι΄αυτό. Η προετοιμασία ήταν αρκετά απαιτητική. Ο Αιμίλιος ήταν δίπλα μου προπονητικά αλλά και ψυχολογικά σε όλη τη διάρκεια. Δεν είχα μπει σε παρόμοια διαδικασία ξανά. Δε σκέφτηκα ποτέ να τα παρατήσω.

 

Ξεκίνησα να οργανώνω το ταξίδι και τότε συνειδητοποίησα πόσα χρήματα χρειάζονται προκειμένου να αγωνιστείς στο εξωτερικό. Χρήματα τα οποία δεν μπορούσα να συγκεντρώσω σε έναν μήνα. Έψαξα για χορηγό, αλλά δυστυχώς βρήκα κλειστές πόρτες. Έτσι οδηγήθηκα στο crowdfunding. Δεν είναι κάτι που είχα ξανακάνει, ούτε που ήξερα πώς λειτουργεί. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν τεράστια! Δεν το περίμενα ότι θα μάζευα το ποσό σε 50 ώρες. Το κάθε άτομο βοήθησε όπως μπορουσε, είτε με κοινοποίηση είτε χρηματικά. Είμαι απερίγραπτα ευγνώμων. Όλοι βοήθησαν για να καταφέρω να φτάσω στο διαγωνισμό.

 

Σε όλο αυτό το ταξίδι περάσαμε τέλεια. Ήμουν γεμάτη ενέργεια και ενθουσιασμό, χοροπηδούσα συνέχεια χωρίς λόγο. Γνώρισα υπέροχα άτομα από τη διοργάνωση αλλά και συναθλητές.

 

Δεν είχα ξανασυμμετάσχει σε κανενός είδους διαγωνισμό προηγουμένως, άρα δεν ήξερα πώς λειτουργεί. Για παράδειγμα, δεν ήξερα ότι όταν τελειώνω το πρόγραμμα πρέπει να επιστρέψω στη γραμμή τερματισμού, έτσι έχασα μια πρωτιά (γέλια). Αυτό που με δυσκόλεψε ήταν ότι οι περισσότερες αθλήτριες στην κατηγορία μου είχαν πιο λειτουργικά άκρα και έτρεχαν. Είχα σοβαρό αγωνιστικό μειονέκτημα. Τελείωνα πρώτη σχεδόν όλα τα workouts, έχασα τρεις φορές την πρωτιά γιατί δεν μπορούσα να τρέχω όπως εκείνες στον τερματισμό.

 

Στα τελευταία events χρειαζόμουν οπωσδήποτε πρώτη ή δεύτερη θέση. Στο πέμπτο λοιπόν, τελείωσα πρώτη με διαφορά. Όταν φτάσαμε με τον Αιμίλιο στη γραμμή τερματισμού, ήμασταν τόσο συναισθηματικά φορτισμένοι που αγκαλιαζόμασταν και φωνάζαμε για αρκετή ώρα. Αλλά και κάθε φορά που τερματίζαμε, μας κατέκλυζαν τόσο έντονα συναισθήματα που όταν αναβιώνω τις στιγμές χαμογελάω.

 

Υπήρχαν φορές που γύρναγα σπίτι χαρούμενη, γιατί τα είχα πάει πολύ καλά και άλλες πεισμωμένη, γιατί είχα αποτύχει. Κάθε μικρή και μεγάλη επιτυχία ή αποτυχία της προετοιμασίας με έφερε στην τρίτη θέση.

 

«Ελπίζω να ενδυναμωθεί το adaptive community στη χώρα»

 

Η αντιμετώπιση των ανάπηρων αθλητών είναι συνήθως υποτιμητική. Για να αλλάξει αυτό, πρέπει να σπάσουν τα διαχωριστικά πλαίσια. Να προπονούμαστε και να διαγωνιζόμαστε όλοι μαζί σε κοινές διοργανώσεις, ανεξαρτήτως βλάβης. Να αντιμετωπιζόμαστε ως αθλητές και διαγωνιζόμενοι, όχι ως συμμετέχοντες.

 

Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει συμπεριληπτικότητα στον αθλητισμό. Αντιθέτως, βασίζεται σε ειδικά και διαχωριστικά πλαίσια για τους ανάπηρους και η συμπερίληψη περιορίζεται στη ρητορική.

 

Όσον αφορά το άθλημα του CrossFit εκεί τα πράγματα είναι ακόμη πιο περίπλοκα, καθώς είναι συνυφασμένο με συγκεκριμένο πρότυπο-σώμα. Ίσως έχει σπάσει αυτό με τα χρόνια, αλλά υπάρχει ακόμη δρόμος. Για να αλλάξει χρειάζεται να εκπαιδευτούμε και να αναπλαισιώσουμε τα στερεότυπα με τα οποία μεγαλώσαμε. Χρειάζεται να πάψουν να μας φοβούνται ή να μας ηρωοποιούν. Δεν ξέρω άλλο άνάπηρο στην Ελλάδα που να ασχολείται με το CrossFit σε αγωνιστικό επίπεδο. Ελπίζω να γίνουμε περισσότεροι -και όχι μόνο σε αγωνιστικό επίπεδο- και να ενδυναμωθεί το adaptive community στη χώρα.

 

Επίσης, για τη συμπερίληψη και την ορατότητα στον αθλητισμό, θα έπρεπε και η Πολιτεία από την πλευρά της να κάνει κοινές διοργανώσεις, να προσφέρει οικονομική -και όχι μόνο- στήριξη των αθλητών αλλά και καμπάνιες για αναπλαισίωση των στερεοτύπων.

 

Θέλω να αφιερώσω το κλείσιμο στον Αιμίλιο, τον προπονητή μου. Χωρίς εκείνον ίσως να μην τα είχα καταφέρει εξίσου καλά. Δεν είναι απλά ένας προπονητής CrossFit, είναι ένας επαγγελματίας που σέβεται τον κάθε αθλούμενό του ως προσωπικότητα. Με κέρδισε καθώς ποτέ δεν με αντιμετώπισε διαφορετικά από τους υπόλοιπους αθλούμενους και σε κάθε προπόνηση μου έδινε το κίνητρο για να με πιέσω λίγο παραπάνω. Το ένστικτό μου με οδήγησε να του προτείνω να γίνει ο προπονητής μου για την προετοιμασία μου και δεν έκανα λάθος. Η καθοδήγηση και η μεθοδικότητά του με βοήθησαν να βελτιώσω σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα την απόδοσή μου. Κατά τη διάρκεια των αγώνων, οι συμβουλές του και η παρουσία του ήταν καταλυτικής σημασίας. Διαγωνιστήκαμε μαζί, τα καταφέραμε μαζί και κερδίσαμε μαζί! Σχεδιάζουμε ήδη τα επόμενά μας αγωνιστικά βήματα!

 

Πηγή: www.reader.gr

Μετάβαση στο περιεχόμενο