Η επίδραση του χορού στην υποκειμενική ευημερία των αναπήρων: μια συστηματική ανάλυση των ποιοτικών ερευνών – ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ της Νατάσας Τζήκα – ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, Π.Μ.Σ. «ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΤΗΣ ΑΓΩΓΗΣ: ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ» – Μέρος 7ο
2.2.3 Ψυχολογικές επιπτώσεις της αναπηρίας
Οι έρευνες δείχνουν ότι οι ανάπηροι, ιδίως οι έφηβοι, αντιμετωπίζουν συχνά ψυχολογικές προκλήσεις και κοινωνική απομόνωση. Οι ανάπηροι έφηβοι αναφέρουν συχνά συναισθήματα δυστυχίας, ανησυχίας, κατάθλιψης και χαμηλής αυτοεκτίμησης, ενώ τα ψυχολογικά προβλήματα εμφανίζονται αρκετά συχνά (Anderson et al., 1982). Η κοινωνική απομόνωση είναι συχνή, ενώ οι φιλίες σπάνια επεκτείνονται πέρα από το σχολικό περιβάλλον (Anderson et al., 1982). Αυτή η απομόνωση μπορεί να επιμείνει ή να επιδεινωθεί μετά την έξοδο από το σχολείο (Macdonald et al., 2018). Τα ευρήματα αυτά υπογραμμίζουν την ανάγκη για συμβουλευτικές και υποστηρικτικές υπηρεσίες για τους ανάπηρους (Anderson et al., 1982), και είναι αναμφισβήτητο ότι επιδρούν αρνητικά στην υποκειμενική ευημερία.
Επιπρόσθετα, η επισήμανση του Oliver (2009) ότι η αναπηρία είναι πολιτισμική κατασκευή παρέχει ένα θεωρητικό υπόβαθρο για την αποδόμηση αυτών των προκαταλήψεων. Οι ανάπηροι συχνά αντιμετωπίζουν στίγμα, αρνητικές παραδοχές και πίεση από την υπόλοιπη κοινωνία. (Stough & Kelman, 2018; Thomas et al., 2011). Αυτές οι προκαταλήψεις μπορεί να οδηγήσουν σε υπεργενίκευση των αναπηριών και υποτίμηση των ικανοτήτων των ανθρώπων (Thomas et al., 2011). Το κοινωνικό μοντέλο της αναπηρίας αμφισβητεί τις παραδοσιακές απόψεις δίνοντας έμφαση στην κοινωνική προέλευση της αναπηρίας και στην ανάγκη αποδόμησης των διάχυτων παραδοχών για τις διάφορες βλάβες (Goodley, 2001). Οι ερευνητές έχουν επισημάνει τη σημασία της αναγνώρισης των προσωπικών αφηγήσεων και των αναδυόμενων ανθεκτικών πολιτισμών των αναπήρων για την αναδιαμόρφωση της κατανόησης (Goodley, 2001). Επιπλέον, όλοι οι ερευνητές πρέπει να έχουν επίγνωση της δικής τους πολιτισμικής εξιδανίκευσης της κανονικότητας (ableism) και των προκαταλήψεων όταν αλληλεπιδρούν με ανάπηρους σε ερευνητικά περιβάλλοντα (Svendby et al., 2018). Αυτές οι γνώσεις υπογραμμίζουν την ανάγκη για μια πιο διαφοροποιημένη και χωρίς αποκλεισμούς προσέγγιση της αναπηρίας σε διάφορα κοινωνικά πλαίσια.
