Η επίδραση του χορού στην υποκειμενική ευημερία των αναπήρων: μια συστηματική ανάλυση των ποιοτικών ερευνών – ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ της Νατάσας Τζήκα – ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, Π.Μ.Σ. «ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΤΗΣ ΑΓΩΓΗΣ: ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ» – Μέρος 9ο
2.2.4 Ο ρόλος της οικογένειας και του υποστηρικτικού περιβάλλοντος στην υποκειμενική ευημερία των αναπήρων
Το οικογενειακό περιβάλλον διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην υποστήριξη της εκπαίδευσης και της ανάπτυξης των παιδιών, ιδίως σε πλαίσια εξ αποστάσεως εκπαίδευσης (Nikolaou, 2022). Οι γονείς συμβάλλουν παρέχοντας καθοδήγηση, οργανώνοντας το χρόνο και παρακινώντας τα παιδιά τους. Η οικογενειοκεντρική φροντίδα στα πλαίσια της υγειονομικής περίθαλψης τονίζει τη σημασία της υποστήριξης των οικογενειών στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων και θεραπείας (Supriatin et al., 2021). Ωστόσο, η υποστήριξη πρέπει να παρέχεται με προσοχή, χωρίς να επηρεάζει τη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Στο χώρο εργασίας, οι οργανωσιακές αντιλήψεις που υποστηρίζουν την οικογένεια επηρεάζουν σημαντικά τη σύγκρουση εργασίας-οικογένειας, την ικανοποίηση από την εργασία και την οργανωσιακή δέσμευση (Allen, 2001). Η οικογένεια, ως το πρωταρχικό κοινωνικό περιβάλλον, διαδραματίζει θεμελιώδη ρόλο στην ανατροφή και την εκπαίδευση ενός παιδιού (Nikolaou, 2022).
Επιπλέον, η ποιότητα των σχέσεων μέσα στα κοινωνικά δίκτυα φαίνεται να έχει μεγαλύτερη σημασία από την ποσότητα, με τυφλά άτομα να αναφέρουν ότι είναι ικανοποιημένα από τη στήριξη που λαμβάνουν, που πηγάζει κυρίως από την οικογένεια και τους φίλους τους (Papadopoulos et al, 2014). Συνολικά, οι μελέτες αναδεικνύουν τον κρίσιμο ρόλο του υποστηρικτικού οικογενειακού περιβάλλοντος σε διάφορα πλαίσια, συμπεριλαμβανομένης της εκπαίδευσης, της υγειονομικής περίθαλψης και του χώρου εργασίας.
Μία ακόμη παράμετρος, που πρέπει να ληφθεί υπόψη, είναι ο υπερπροστατευτικός κλοιός που οι οικογένειες δημιουργούν γύρω από τα παιδιά. Η κατάσταση αυτή μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά όσον αφορά την ενασχόληση των αναπήρων με τον χορό. Η οικογένεια σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι σε θέση να υπολογίσει τη δυναμική του παιδιού, με αποτέλεσμα να συμβαίνει μια αποτρεπτική ή μία χωρίς όρια συμπεριφορά, σε συνδυασμό με μια αίσθηση ενοχής των γονιών για αυτά. Ως απόρροια αυτού, ο ανάπηρος μπορεί να αντιδράσει είτε παθητικά και αδιάφορα, είτε με δύσκολη και επίμονη συμπεριφορά. Γίνεται λοιπόν εμφανές πως τα συμπεριφορικά προβλήματα, μπορεί αρχικά να προκύπτουν από την μη αποδοχή και τη στέρηση ελευθερίας από την ίδια την οικογένεια (Κοντοπούλου, 2001, στο Τζουριάδου, 2001).
