Ο Erik Weihenmayer γεννήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 1968 με μία σπάνια οφθαλμολογική πάθηση, την ρετινόσχιση, η οποία εξελίχθηκε σε γλαύκωμα, με αποτέλεσμα να τυφλωθεί στα δεκατρία του χρόνια.
Ο Έρικ είναι ο πρώτος τυφλός άνθρωπος που κατέκτησε την κορυφή τού Έβερεστ, στις 25 Μαΐου 2001. Τον Σεπτέμβριο τού 2002 κατάφερε να κατακτήσει και τις επτά ψηλότερες κορυφές τού πλανήτη. Η ιστορία του καλύφθηκε από το περιοδικό Time, σε ένα άρθρο τού Ιουνίου τού 2001 με τίτλο «Blind in Failure». Είναι ο συγγραφέας τού βιβλίου «Touch the Top of the World: A blind man’s journey to climb farther than the eye can see» (Αγγίζοντας την κορυφή τού κόσμου: Το ταξίδι ενός τυφλού ανθρώπου που αναρριχήθηκε πιο πέρα από εκεί που μπορεί να δει το μάτι) το οποίο είναι η αυτοβιογραφία του.
Ο Erik -μεταξύ άλλων- είναι ακροβάτης skydiver, ποδηλάτης μεγάλων αποστάσεων, μαραθωνοδρόμος, σκιερ, ορειβάτης, αναρριχητής πάγου και ορειβάτης βράχου. Είναι φίλος με την Sabriye Tenberken και τον Paul Kronenberg, οι οποίοι είναι συν-ιδρυτές τού «Μπράιγ χωρίς σύνορα», που τους επισκέφθηκε στο Θιβέτ για να ορειβατήσει μαζί με εκείνους και με τους εφήβους τού σχολείου τυφλών.
Το 2006 κυκλοφόρησε ένα ντοκυμαντέρ βασισμένο στο σχέδιο «Τυφλή όραση», καθώς και ένα άλλο με τίτλο «Συντροφιά των Άνδεων», του οποίου δημιουργός είναι ένας Ολλανδός σκηνοθέτης. Η ταινία δείχνει πώς ο Έρικ καταφέρνει να εμπνεύσει μια ομάδα από τυφλούς και με προβλήματα όρασης φοιτητές να ταξιδέψουν σε ολόκληρες τις Άνδεις, τον Ιούνιο τού 2006.
Βιογραφία και λίστα με τα επιτεύγματα τού Erik Weihenmayer
Ο Erik Weihenmayer γεννήθηκε το 1968 στο Χονγκ Κονγκ. Αποφοίτησε το 1987 από το γυμνάσιο Weston στο Κονέκτικατ και επειδή ήταν ο αρχηγός τής ομάδας πάλης τού σχολείου του, εκπροσώπησε το κράτος στο Εθνικό Πρωτάθλημα Ελεύθερης Πάλης. Το 1991 αποφοίτησε από το Κολλέγιο τής Βοστώνης και τον ίδιο χρόνο ξεκίνησε το οδοιπορικό του στα βουνά Parmir τού Τατζικιστάν. Το 1993 έλαβε μεταπτυχιακό με ειδίκευση στη διδασκαλία στη μέση εκπαίδευση από το Κολλέγιο Lesley. Τον ίδιο χρόνο διέσχισε τον Παγετώνα Μπατούρα στα βουνά Karakoram τού Βόρειου Πακιστάν. Την ίδια χρονιά έγινε δεκτός ως εκπαιδευτής στο ημερήσιο σχολείο Phoenix Country. Το 1995 ανέβηκε στην κορυφή τού βουνού McKinley, που είναι η ψηλότερη κορυφή τής βορείου Αμερικής. Αυτό του τον άθλο -ο οποίος χαρακτηρίστηκε θρίαμβος- τον χρηματοδότησε το αμερικανικό ίδρυμα για τους τυφλούς. Το 1997 κατέκτησε την δεύτερη κορυφή τής «καριέρας» του στο Κιλιμάντζαρο. Τη σύζυγό του, την Έλεν, την παντρεύτηκε σε υψόμετρο δεκατρείς χιλιάδες πόδια, με την οποία ζει στο Κολοράντο των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το 1997 ταξίδεψε με ποδήλατο από το Ανόι έως την πόλη τού Ho Chi Minh, μαζί με τον πατέρα του, ο οποίος είναι βετεράνος τού Βιετνάμ.
Το 1999 επιχείρησε να ανεβεί στο βουνό Ακονκάγουα τής Αργεντινής. Οι άσχημες καιρικές συνθήκες όμως ανάγκασαν αυτόν και την ομάδα του να γυρίσουν πίσω, παρ΄ όλο που απείχαν ελάχιστα από την κορυφή τού βουνού. Η δεύτερη προσπάθειά του όμως, στέφθηκε με επιτυχία και κατάφερε να κατακτήσει και αυτή τη βουνοκορφή τού Ακονκάγουα.
Το 2001 ανέβηκε στην κορυφή τού Έβερεστ. Το 2004 πήγε στο Θιβέτ, όπου ηγήθηκε μιας εκστρατείας με το όνομα «σχέδιο αναρρίχησης για τυφλούς» μαζί με τους εφήβους από το σχολείο για τυφλούς «Μπράιγ χωρίς σύνορα»
Πηγή: http://www.en.wikipedia.org/
Μετάφραση: Μαρίνα Ακλήρου
Η επίσημη ιστοσελίδα τού Erik Weihenmayer (στην αγγλική γλώσσα):
http://www.touchthetop.com/
Στο παρακάτω λινκ μπορείτε να δείτε βίντεο αφιερωμένο στον Erik Weihenmayer, στην αγγλική γλώσσα.
http://www.youtube.com/watch?v=QrSLb7hWSMc
Στα βήματα του Χίλαρυ και του Τενζίνγκ
Άρθρο από τον δικτυακό τόπο τού Ελληνικού Ορειβατικού Συνδέσμου Αθηνών.
Ένας τυφλός στο Έβερεστ. Απόσπασμα από το βιβλίο τού Erik Weihenmayer, «Touch the Top of the World», τυφλού ορειβάτη, που -μεταξύ άλλων- κατέκτησε την βουνοκορφή τού Έβερεστ.
του Erik Weihenmayer
Λίγα χρόνια μετά αφού τυφλώθηκα, σε ηλικία 13 ετών, αγόρασα ένα βιβλίο, με σύστημα Braille, το οποίο αφορούσε την ανάβαση του Έβερεστ από τους Έντμουντ Χίλαρυ και Τενζίνγκ. Καθώς το διάβαζα, φανταζόμουνα με δέος τους δύο πρωτοπόρους να κάθονται 60 μέτρα πιο κάτω από την κορυφή, μπροστά σε ένα βράχινο τοίχο ύψους δώδεκα μέτρων, στο «βήμα του Χίλαρυ» (Hillary Step), όπως ονομάστηκε αργότερα.
Από την πρώτη ανάβαση στο Έβερεστ, το 1953, η ορειβασία και ο ορειβατικός εξοπλισμός έχουν εξελιχθεί πάρα πολύ. Τότε, τα ακατάλληλα ρούχα και τα υποτυπώδη αντίσκηνα έκαναν τις χαμηλές θερμοκρασίες του Έβερεστ φονικές, ενώ οι φιάλες οξυγόνου ήταν τρεις φορές βαρύτερες από τις σημερινές. Όσοι συμμετείχαν σε ορειβατικές αποστολές είχαν ελάχιστες γνώσεις για τη θανατηφόρα αρρώστια του βουνού, η οποία προκαλεί πνευμονικό και εγκεφαλικό οίδημα. Μικροί και ελαφριοί ασύρματοι δεν υπήρχαν και έτσι ο κόσμος έμαθε ότι το Έβερεστ τελικά είχε «κατακτηθεί» από τους Χίλαρυ και Τενζίνγκ, μόνο όταν αυτοί είχαν κατέβει αρκετά χαμηλά, κοντά στην προωθημένη κατασκήνωση βάσης, σχηματίζοντας με τα δύο δάκτυλα του χεριού τους το σήμα της νίκης.
Τα επόμενα 50 χρόνια, μεγάλοι ορειβάτες από όλο τον κόσμο ήλθαν στο Έβερεστ με σκοπό ο καθένας να κάνει τη δικιά του πρωτιά. Το 1978 η ανάβαση του Reinhold Messner, χωρίς χρήση βοηθητικού οξυγόνου, ανέτρεψε τις μέχρι τότε απόψεις ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανέβει πάνω από τα 7.900 μέτρα, «τη ζώνη του θανάτου» χωρίς τη χρήση βοηθητικού οξυγόνου. Το 2000 ο Σέρπα Babu Chiri «ο πιο φημισμένος Σέρπα» ανέβηκε από την κατασκήνωση βάσης μέχρι την κορυφή του Έβερεστ σε 16 μόνο ώρες !!!
Το 2001, ήταν η σειρά μου. Αν και το Έβερεστ είχε χαρτογραφηθεί από την κορυφή μέχρι τη βάση του, αισθάνθηκα ότι θα προχωρούσα σε ένα εντελώς άγνωστο πεδίο. Πιο έμπειροι ορειβάτες θα πούνε ότι ένα τυφλός δεν έχει καμία δουλειά στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου, ειδικά μετά το θάνατο 8 ορειβατών το 1996, όταν ξέσπασε καταιγίδα στο βουνό. Εγώ όμως ετοιμαζόμουν 16 χρόνια για αυτό το εγχείρημα, μαθαίνοντας να αισθάνομαι τη διαδρομή που θα κινούμουνα σε ένα ορεινό παγωμένο πεδίο, χρησιμοποιώντας το πιολέ και τα μπατόν. Τελικά αποφάσισα να προσπαθήσω την ανάβαση σκεφτόμενος ότι όταν οι προσδοκίες των άλλων ανθρώπων γίνονται εμπόδια, το καλύτερο πράγμα που πρέπει να κάνει κανείς είναι να προσπαθήσει να τις ξεπεράσει.
Πηγαίνοντας στο βουνό, υπήρχαν πολλές προκλήσεις που έπρεπε να αντιμετωπίσω, όπως ο παγετώνας του Κούμπου: 609 μέτρα μεγάλα κομμάτια πάγου – μερικά στο μέγεθος μπάλας του ποδοσφαίρου και άλλα στο μέγεθος κτιρίων τα οποία συνεχώς έσπαζαν και κατέρρεαν καθώς χτύπαγα το πιολέ μου στον πάγο. Καθώς κινιόμουν μέσα σε αυτό το λαβύρινθο από πάγους, άκουγα μεγάλα κομμάτια πάγου να σπάζουν με κρότο πάνω απ΄ το κεφάλι μου. Την πρώτη φορά η διαδρομή μέσα στο δαιδαλώδες παγωμένο πεδίο του παγετώνα μου πήρε 13 ώρες και μου φάνηκε σαν το χειρότερο εφιάλτη που μπορεί να έχει ένας τυφλός άνθρωπος. Κανένα βήμα δεν ήταν ίδιο με το άλλο, καθώς προχωρούσα ελικοειδώς επάνω σε λεπτές γέφυρες χιονιού και πηδούσα πάνω από βαθιές ρωγμές του παγετώνα. Τελικά, κάνοντας αυτή τη διαδρομή 10 φορές, κατάφερα με τη βοήθεια της ομάδας μου, να μειώσω το χρόνο διάσχισης του παγετώνα στις 5 ώρες.
Ανησυχούσα για το πώς θα λειτουργούσα πάνω από τα 7.900 μ., όπου το μυαλό βρίσκεται σε σύγχυση και για να κάνεις ένα βήμα απαιτείται τεράστια προσπάθεια. Φοβόμουν ότι θα μου ήταν δύσκολο να σκέφτομαι λογικά, κάτι το οποίο, μαζί με την έλλειψη όρασης, θα αποτελούσε έναν κακό συνδυασμό και θα επιβράδυνε την κίνησή μου. Ωστόσο, το μεγάλο υψόμετρο μείωσε την ταχύτητα της ομάδας μου και έτσι είχα περισσότερο διαθέσιμο χρόνο να τοποθετώ σωστά το πιολέ μου και να φτιάχνω σταθερά πατήματα στα απότομα χιονισμένα σημεία. Στο βήμα του Χίλαρυ, τελικά βρέθηκα στο στοιχείο μου. Σύμφωνα με την περιγραφή που είχε κάνει ο Χίλαρυ, σφήνωσα το σώμα μου σε μια σχισμή. Τα γαντοφορεμένα χέρια μου έψαχναν για πιασίματα, η μια μπότα μου με το κραμπόν κτύπησε το βράχο και η άλλη έμπλεξε σε μια κορνίζα πάγου. Σαράντα λεπτά αργότερα, όταν το μυαλό σχεδόν δεν έλεγχε καθόλου το σώμα μου και ταυτόχρονα αισθανόμουν σαν να ωθούμουν μέσα σε υγρό μπετό, ο σύντροφός μου Κρίς Μόρις κατέβασε την μάσκα οξυγόνου από το πρόσωπό του, με αγκάλιασε και μου είπε:
«Μεγάλε Ερικ, νομίζω ότι στέκεσαι στην στέγη του κόσμου».
Πολλοί ορειβάτες υποστηρίζουν ότι το Έβερεστ δεν είναι πια ένα κοσμοϊστορικό επίτευγμα και πιστεύουν ότι η γραμμή, η οποία σχηματίζεται από τους ορειβάτες που περιμένουν να φωτογραφηθούν στην κορυφή, έχει εξευτελίσει το άλλοτε παρθένο αυτό περιβάλλον. Στις μέρες του Χίλαρυ, οι ομάδες που επιλέγονταν για την ανάβαση στο Έβερεστ αποτελούνταν από κορυφαίους ορειβάτες και η επιλογή γινόταν από οργανισμούς με κύρος όπως η Βασιλική Γεωγραφική Υπηρεσία. Σήμερα, ένας υπέρβαρος πεζοπόρος με περισσότερα χρήματα από ότι εμπειρία και ένας άγνωστος τυφλός έχουν την ίδια πιθανότητα πρόσβασης στο Έβερεστ. Οι πόρτες προς τις πλαγιές του Έβερεστ έχουν ανοίξει διάπλατα, και μερικοί κριτικοί μιλάνε για το θάνατο της μεγάλης περιπέτειας.
Εμένα, με γεμίζει το γεγονός ότι μια περιπέτεια η οποία άρχισε με εξέχοντες ορειβάτες 50 χρόνια πριν, επιχειρήθηκε σήμερα από έναν τυφλό. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω ή να κλείσουμε την πρόσβαση στο βουνό. Έτσι θα αποκλείαμε τις νέες γενιές από το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να προσφέρει η ανθρωπότητα:
Την ελευθερία του ανθρώπου να διαλέξει το δικό του δρόμο.
Ο Erik Weihenmayer είναι συγγραφέας του «Touch the Top of the World», και έχει ανέβει την ψηλότερη κορυφή κάθε μιας από τις επτά ηπείρους της Γης.
Μετάφραση: Κουνιάκης Χριστόφορος
Περιοδικό TIME, 26 Μαϊου 2003.
Πηγή: http://www.eosathinon.gr/blind_in_Everest.html
