Χιούμορ, Ενσυναίσθηση και Εκπαίδευση Ατόμων με Κινητικές Αναπηρίες – ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ του Σαρηγιαννίδη Αδαμάντιου – ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, Π.Μ.Σ. «Επιστήμες της Αγωγής: Εκπαίδευση Ενηλίκων, Ειδική Αγωγή» – Μέρος 11ο
3.2. Εκπαίδευση ατόμων με σωματικές κινητικές αναπηρίες
Αρκετοί/-ες μαθητές/-τριες με σωματικές αναπηρίες παρουσιάζονται σποραδικά στο σχολείο, καθώς μπορεί να χρειαστεί να νοσηλευτούν, να επισκεφτούν κάποιον γιατρό, ή να λείψουν για άλλους ιατρικούς λόγους (Hallahan et al., 2022). Λόγω της συχνής απουσίας τους από το σχολείο κάποιοι/-ες μαθητές/-τριες με σωματικές αναπηρίες παρουσιάζουν κενά στη σχολική ύλη και έχουν χαμηλότερη επίδοση σε σχέση με τους υπόλοιπους συνομηλίκους τους (Hallahan et al., 2022). Οι δύο βασικές συνέπειες για τα παιδιά με σωματικές αναπηρίες, ειδικά αν είναι σοβαρές και χρόνιες, είναι ότι συχνά ένα παιδί με σωματικές αναπηρίες έχει ελλείματα σε εμπειρίες που είναι καθοριστικές για την εκπαίδευση και πιθανώς να μην δύναται να χειριστεί εκπαιδευτικά υλικά ούτε να μπορεί να ανταποκριθεί στις εργασίες του σχολείου (Hallahan et al., 2022). Ωστόσο, ορισμένα παιδιά με σοβαρά και χρόνια προβλήματα υγείας σημειώνουν υψηλή σχολική επίδοση παρά τις αναπηρίες τους (Hallahan et al., 2022). Συνήθως αυτά τα παιδιά διαθέτουν υψηλό νοητικό δυναμικό, ισχυρά κίνητρα και υποστηρικτικούς γονείς και εκπαιδευτικούς (Hallahan et al., 2022). Επίσης συχνά κάποια παιδιά με ήπια σωματικά προβλήματα ανταποκρίνονται επαρκώς στις σχολικές τους δραστηριότητες και δεν έχουν χαμηλές επιδόσεις, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν (Hallahan et al., 2022).
Αν και δεν είναι εύκολο να προβεί κανείς σε γενικεύσεις, έχει παρατηρηθεί από παλαιότερες έρευνες ότι τα παιδιά με σωματικές αναπηρίες, ακόμα και όταν αυτές είναι ήπιες, είναι περισσότερο πιθανό να βιώσουν την περιθωριοποίηση, την απόρριψη και τη θυματοποίηση από τα παιδιά που δεν έχουν κάποια σωματική αναπηρία (Yude & Goodman, 1999, όπως αναφέρεται σε Bennett & Hay, 2007). Μια διαφορετική έρευνα έδειξε ότι μια σημαντική μερίδα των μαθητών με σωματικές αναπηρίες που φοιτούν σε γενικές τάξεις έχουν φτωχές κοινωνικές δεξιότητες (Coster & Haltiwanger, 2004, όπως αναφέρεται σε Bennett & Hay, 2007).
Για την κατάλληλη εκπαίδευση ενός παιδιού με σωματικές αναπηρίες ενδέχεται να χρειαστεί να γίνουν ορισμένες τροποποιήσεις στο περιβάλλον της τάξης, ενώ μπορεί να χρειαστεί υποστηρικτική τεχνολογία για την πρόσβαση, την κινητικότητα του παιδιού, καθώς και ειδικές υπηρεσίες φροντίδας (Heward, 2011). Επίσης είναι ιδιαίτερα σημαντικό να υπάρχει κατανόηση από τον εκπαιδευτικό, αλλά και τους υπόλοιπους μαθητές, ως προς τον τρόπο που μπορούν οι σωματικές αναπηρίες να ασκήσουν επίδραση στη μαθησιακή διαδικασία και στη συμπεριφορά ενός παιδιού με σωματικές αναπηρίες στην τάξη (Heward, 2011). Οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να είναι σε θέση να διαχειρίζονται απρόοπτα και επείγοντα περιστατικά στην τάξη, αλλά και να γνωρίζουν τον τρόπο να ζητούν βοήθεια όταν η κατάσταση το απαιτεί (Heward, 2011).
